لِإِیلَـٰفِ قُرَیۡشٍ ﴿١﴾
برای [سپاسگزاری از] همبستگی و اُنس قریش،
إِۦلَـٰفِهِمۡ رِحۡلَةَ ٱلشِّتَاۤءِ وَٱلصَّیۡفِ ﴿٢﴾
[همان] همبستگی و اُنسِ آنان در سفر‌های زمستانی [به یَمَن] و تابستانی [به شام]؛
فَلۡیَعۡبُدُواْ رَبَّ هَـٰذَا ٱلۡبَیۡتِ ﴿٣﴾
باید پروردگارِ خانۀ کعبه را عبادت کنند؛
ٱلَّذِیۤ أَطۡعَمَهُم مِّن جُوعࣲ وَءَامَنَهُم مِّنۡ خَوۡفِۭ ﴿٤﴾
همان [پروردگاری] که آنان را از گرسنگی [رهانید، به آنان] خوراک داد و از وحشت و ترس ایمن نمود.