فارسى
سورة واقعه - عدد الآيات 96
إِذَا وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ ﴿١﴾
هنگامی که واقعۀ [قیامت] رخ دهد،
لَیۡسَ لِوَقۡعَتِهَا كَاذِبَةٌ ﴿٢﴾
[خواهید دید كه] در وقوع آن دروغى نیست؛
خَافِضَةࣱ رَّافِعَةٌ ﴿٣﴾
[گروهى را] خوار مى‌كند [و گروهى را] رفعتِ مقام مى‌بخشد.
إِذَا رُجَّتِ ٱلۡأَرۡضُ رَجࣰّا ﴿٤﴾
آنگاه كه زمین به سختى لرزانده شود
وَبُسَّتِ ٱلۡجِبَالُ بَسࣰّا ﴿٥﴾
و کوه‌ها به شدت متلاشى شوند
فَكَانَتۡ هَبَاۤءࣰ مُّنۢبَثࣰّا ﴿٦﴾
و [به صورت] غبارى پراكنده درآیند
وَكُنتُمۡ أَزۡوَ ٰجࣰا ثَلَـٰثَةࣰ ﴿٧﴾
و شما به سه گروه تقسیم شوید:
فَأَصۡحَـٰبُ ٱلۡمَیۡمَنَةِ مَاۤ أَصۡحَـٰبُ ٱلۡمَیۡمَنَةِ ﴿٨﴾
[گروه نخست:] سعادتمندان [هستند]؛ چه سعادتمندانی [و چه نیکو جایگاهی]!
وَأَصۡحَـٰبُ ٱلۡمَشۡـَٔمَةِ مَاۤ أَصۡحَـٰبُ ٱلۡمَشۡـَٔمَةِ ﴿٩﴾
و [گروه دیگر:] تیره‌بختان [هستند]؛ چه تیره‌بختانی [و چه بد جایگاهی]!
وَٱلسَّـٰبِقُونَ ٱلسَّـٰبِقُونَ ﴿١٠﴾
و [سومین گروه:] پیشگامان که [در نیکی‌ها] سبقت گرفتند.
أُوْلَـٰۤىِٕكَ ٱلۡمُقَرَّبُونَ ﴿١١﴾
آنان مقرّبان [درگاه الهی] هستند.
فِی جَنَّـٰتِ ٱلنَّعِیمِ ﴿١٢﴾
در باغ‌های پرنعمت [بهشت جای دارند].
ثُلَّةࣱ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِینَ ﴿١٣﴾
گروه بسیاری از آنان، از پیشینیان هستند [خواه از امت اسلام یا از امت‌های گذشته]؛
وَقَلِیلࣱ مِّنَ ٱلۡـَٔاخِرِینَ ﴿١٤﴾
و اندکی از آیندگان [و متأخران] هستند.
عَلَىٰ سُرُرࣲ مَّوۡضُونَةࣲ ﴿١٥﴾
مُّتَّكِـِٔینَ عَلَیۡهَا مُتَقَـٰبِلِینَ ﴿١٦﴾
یَطُوفُ عَلَیۡهِمۡ وِلۡدَ ٰنࣱ مُّخَلَّدُونَ ﴿١٧﴾
نوجوانانى جاودان [با طراوت،] همواره گردِ آنان [به خدمت] مى‌گردند.
بِأَكۡوَابࣲ وَأَبَارِیقَ وَكَأۡسࣲ مِّن مَّعِینࣲ ﴿١٨﴾
با جام‌ها و کوزه‌ها و پیاله‌هایی از شراب جارى؛
لَّا یُصَدَّعُونَ عَنۡهَا وَلَا یُنزِفُونَ ﴿١٩﴾
[شرابی] كه از نوشیدنش سردرد نمی‌گیرند و دستخوشِ مستى نمی‌شوند.
وَفَـٰكِهَةࣲ مِّمَّا یَتَخَیَّرُونَ ﴿٢٠﴾
و از هر ميوه‌اى كه برگزينند؛
وَلَحۡمِ طَیۡرࣲ مِّمَّا یَشۡتَهُونَ ﴿٢١﴾
و از گوشت هر پرنده‌اى كه دلشان بخواهد؛
وَحُورٌ عِینࣱ ﴿٢٢﴾
و [همسرانی از] حور العین؛
كَأَمۡثَـٰلِ ٱللُّؤۡلُوِٕ ٱلۡمَكۡنُونِ ﴿٢٣﴾
همچون مروارید پنهان در صدف؛
جَزَاۤءَۢ بِمَا كَانُواْ یَعۡمَلُونَ ﴿٢٤﴾
[اینها همه،] پاداش اعمالشان است.
لَا یَسۡمَعُونَ فِیهَا لَغۡوࣰا وَلَا تَأۡثِیمًا ﴿٢٥﴾
در آنجا [سخن] یاوه و گناه‌آلودی نخواهند شنید؛
إِلَّا قِیلࣰا سَلَـٰمࣰا سَلَـٰمࣰا ﴿٢٦﴾
مگر سلام و درود [فرشتگان و بهشتیان].
وَأَصۡحَـٰبُ ٱلۡیَمِینِ مَاۤ أَصۡحَـٰبُ ٱلۡیَمِینِ ﴿٢٧﴾
و [اما] سعادتمندان؛ چه سعادتمندانی!
فِی سِدۡرࣲ مَّخۡضُودࣲ ﴿٢٨﴾
در کنار درختان بی‌خارِ سدر [هستند]؛
وَطَلۡحࣲ مَّنضُودࣲ ﴿٢٩﴾
و درختان موز با خوشه‌هاى برهم‌نشسته
وَفَـٰكِهَةࣲ كَثِیرَةࣲ ﴿٣٢﴾
لَّا مَقۡطُوعَةࣲ وَلَا مَمۡنُوعَةࣲ ﴿٣٣﴾
كه نه تمام می‌شود و نه ممنوع می‌گردد،
وَفُرُشࣲ مَّرۡفُوعَةٍ ﴿٣٤﴾
و بسترهای برافراشته [و ارزشمند]
إِنَّاۤ أَنشَأۡنَـٰهُنَّ إِنشَاۤءࣰ ﴿٣٥﴾
و همسرانى که با آفرینشى ویژه پدید آوردیم [که زیبایی و جوانیِ جاودان دارند]؛
فَجَعَلۡنَـٰهُنَّ أَبۡكَارًا ﴿٣٦﴾
عُرُبًا أَتۡرَابࣰا ﴿٣٧﴾
و شوهردوستانی هم‌سن‌وسال هستند.
لِّأَصۡحَـٰبِ ٱلۡیَمِینِ ﴿٣٨﴾
[همۀ این نعمت‌ها،] براى سعادتمندان است
ثُلَّةࣱ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِینَ ﴿٣٩﴾
كه برخی از آنان از پیشینیان
وَثُلَّةࣱ مِّنَ ٱلۡـَٔاخِرِینَ ﴿٤٠﴾
و برخی دیگر از متأخران هستند.
وَأَصۡحَـٰبُ ٱلشِّمَالِ مَاۤ أَصۡحَـٰبُ ٱلشِّمَالِ ﴿٤١﴾
و [اما] تیره‌بختان؛ چه تیره‌بختانی!
فِی سَمُومࣲ وَحَمِیمࣲ ﴿٤٢﴾
در میان باد سوزان و آب جوشان قرار دارند
وَظِلࣲّ مِّن یَحۡمُومࣲ ﴿٤٣﴾
لَّا بَارِدࣲ وَلَا كَرِیمٍ ﴿٤٤﴾
إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَبۡلَ ذَ ٰلِكَ مُتۡرَفِینَ ﴿٤٥﴾
آنان در دنیا ثروتمند و سرکش بودند
وَكَانُواْ یُصِرُّونَ عَلَى ٱلۡحِنثِ ٱلۡعَظِیمِ ﴿٤٦﴾
و بر گناه بزرگِ [شرک] اصرار می‌ورزیدند؛
وَكَانُواْ یَقُولُونَ أَىِٕذَا مِتۡنَا وَكُنَّا تُرَابࣰا وَعِظَـٰمًا أَءِنَّا لَمَبۡعُوثُونَ ﴿٤٧﴾
و می‌گفتند: «آیا هنگامی که مردیم و خاک و استخوان شدیم، برانگیخته خواهیم شد؟
أَوَءَابَاۤؤُنَا ٱلۡأَوَّلُونَ ﴿٤٨﴾
آیا نیاکان ما [نیز برانگیخته می‌شوند]؟»
قُلۡ إِنَّ ٱلۡأَوَّلِینَ وَٱلۡـَٔاخِرِینَ ﴿٤٩﴾
[ای پیامبر، به کافران] بگو: «بی‌تردید، گذشتگان و آیندگان،
لَمَجۡمُوعُونَ إِلَىٰ مِیقَـٰتِ یَوۡمࣲ مَّعۡلُومࣲ ﴿٥٠﴾
همه در وعده‌گاهِ قیامت جمع خواهند شد».
ثُمَّ إِنَّكُمۡ أَیُّهَا ٱلضَّاۤلُّونَ ٱلۡمُكَذِّبُونَ ﴿٥١﴾
آنگاه شما، اى گمراهان تكذیب‌كننده،
لَـَٔاكِلُونَ مِن شَجَرࣲ مِّن زَقُّومࣲ ﴿٥٢﴾
قطعاً از [میوۀ] درخت زَقّوم خواهید خورد؛
فَمَالِـُٔونَ مِنۡهَا ٱلۡبُطُونَ ﴿٥٣﴾
و شکم‌ها را از آن انباشته مى‌كنید؛
فَشَـٰرِبُونَ عَلَیۡهِ مِنَ ٱلۡحَمِیمِ ﴿٥٤﴾
آنگاه روی آن، آب جوشان مى‌نوشید؛
فَشَـٰرِبُونَ شُرۡبَ ٱلۡهِیمِ ﴿٥٥﴾
هَـٰذَا نُزُلُهُمۡ یَوۡمَ ٱلدِّینِ ﴿٥٦﴾
این پذیرایىِ آنان در روز جزاست.
نَحۡنُ خَلَقۡنَـٰكُمۡ فَلَوۡلَا تُصَدِّقُونَ ﴿٥٧﴾
ماییم كه شما را [از هیچ] آفریده‌ایم؛ پس چرا [آفرینشِ دوباره را] باور ندارید؟
أَفَرَءَیۡتُم مَّا تُمۡنُونَ ﴿٥٨﴾
آیا به نطفه‌ای که [در رحِم همسرانتان] می‌ریزید، توجه كرده‌اید؟
ءَأَنتُمۡ تَخۡلُقُونَهُۥۤ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡخَـٰلِقُونَ ﴿٥٩﴾
آیا شما آن را مى‌آفرینید یا ما آفریننده‌اش هستیم؟
نَحۡنُ قَدَّرۡنَا بَیۡنَكُمُ ٱلۡمَوۡتَ وَمَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِینَ ﴿٦٠﴾
ما مرگ را در میان شما مقدر کردیم و ناتوان نیستیم
عَلَىٰۤ أَن نُّبَدِّلَ أَمۡثَـٰلَكُمۡ وَنُنشِئَكُمۡ فِی مَا لَا تَعۡلَمُونَ ﴿٦١﴾
كه امثال شما را جایگزین [خودتان] كنیم و شما را به گونه‌اى كه از آن بى‌خبرید، [در آفرینشى نو] پدید آوریم.
وَلَقَدۡ عَلِمۡتُمُ ٱلنَّشۡأَةَ ٱلۡأُولَىٰ فَلَوۡلَا تَذَكَّرُونَ ﴿٦٢﴾
شما كه از آفرینش نخستین به روشنى آگاه شده‌اید، چرا [به یاد آخرت نمی‌افتید و] پند نمی‌گیرید؟
أَفَرَءَیۡتُم مَّا تَحۡرُثُونَ ﴿٦٣﴾
آیا به دانه‌هایى كه مى‌كارید، توجه كرده‌اید؟
ءَأَنتُمۡ تَزۡرَعُونَهُۥۤ أَمۡ نَحۡنُ ٱلزَّ ٰرِعُونَ ﴿٦٤﴾
آیا شما هستید كه آن را مى‌رویانید یا ما رویاننده‌ایم؟
لَوۡ نَشَاۤءُ لَجَعَلۡنَـٰهُ حُطَـٰمࣰا فَظَلۡتُمۡ تَفَكَّهُونَ ﴿٦٥﴾
اگر مى‌خواستیم، آن را خاشاک مى‌كردیم؛ چنان كه شگفت‌زده شوید.
إِنَّا لَمُغۡرَمُونَ ﴿٦٦﴾
[و چنان آن را نابود می‌کردیم که بگویید:] «ما زیان کرده‌ایم؛
بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ ﴿٦٧﴾
بلكه همه چیز را از دست داده‌ایم».
أَفَرَءَیۡتُمُ ٱلۡمَاۤءَ ٱلَّذِی تَشۡرَبُونَ ﴿٦٨﴾
آیا به آبى كه مى‌نوشید توجه كرده‌اید؟
ءَأَنتُمۡ أَنزَلۡتُمُوهُ مِنَ ٱلۡمُزۡنِ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنزِلُونَ ﴿٦٩﴾
آیا شما آن را از ابر فروباریدید یا ما فرودآورندۀ آن هستیم.
لَوۡ نَشَاۤءُ جَعَلۡنَـٰهُ أُجَاجࣰا فَلَوۡلَا تَشۡكُرُونَ ﴿٧٠﴾
اگر مى‌خواستیم، آن را بسیار شور و تلخ مى‌کردیم؛ پس چرا شکر به جای نمی‌آورید؟
أَفَرَءَیۡتُمُ ٱلنَّارَ ٱلَّتِی تُورُونَ ﴿٧١﴾
آیا به آتشى كه مى‌افروزید توجه كرده‌اید؟
ءَأَنتُمۡ أَنشَأۡتُمۡ شَجَرَتَهَاۤ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنشِـُٔونَ ﴿٧٢﴾
آیا شما درختش را آفریده‌اید یا ما آفریده‌ایم؟
نَحۡنُ جَعَلۡنَـٰهَا تَذۡكِرَةࣰ وَمَتَـٰعࣰا لِّلۡمُقۡوِینَ ﴿٧٣﴾
ما این آتش را وسیلۀ یادآورى [عذاب دوزخ] و مایۀ برخوردارى [و راحتی] مسافران قرار داده‌ایم.
فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِیمِ ﴿٧٤﴾
پس [ای پیامبر،] به نام پروردگارِ بزرگت تسبیح گوى [و او را به پاکی یاد کن].
۞ فَلَاۤ أُقۡسِمُ بِمَوَ ٰقِعِ ٱلنُّجُومِ ﴿٧٥﴾
وَإِنَّهُۥ لَقَسَمࣱ لَّوۡ تَعۡلَمُونَ عَظِیمٌ ﴿٧٦﴾
که اگر بدانید، سوگند بزرگی است.
إِنَّهُۥ لَقُرۡءَانࣱ كَرِیمࣱ ﴿٧٧﴾
كه این [گفتار]، قرآنى گرانقدر است؛
فِی كِتَـٰبࣲ مَّكۡنُونࣲ ﴿٧٨﴾
لَّا یَمَسُّهُۥۤ إِلَّا ٱلۡمُطَهَّرُونَ ﴿٧٩﴾
جز فرشتگان پاک‌سیرت، کسی [آن را نمی‌بیند و] به آن دسترسی ندارد.
تَنزِیلࣱ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَـٰلَمِینَ ﴿٨٠﴾
از سوی پروردگار جهانیان نازل شده است.
أَفَبِهَـٰذَا ٱلۡحَدِیثِ أَنتُم مُّدۡهِنُونَ ﴿٨١﴾
آیا این سخن را سبک [و غیر قابل اعتنا] مى‌دانید؟!
وَتَجۡعَلُونَ رِزۡقَكُمۡ أَنَّكُمۡ تُكَذِّبُونَ ﴿٨٢﴾
و به جای شکرِ روزی‌هایی که به شما داده شده است، آن را دروغ می‌پندارید؟
فَلَوۡلَاۤ إِذَا بَلَغَتِ ٱلۡحُلۡقُومَ ﴿٨٣﴾
آنگاه كه [جان نزدیكانتان] به گلوگاه مى‌رسد
وَأَنتُمۡ حِینَىِٕذࣲ تَنظُرُونَ ﴿٨٤﴾
و شما در آن هنگام نظاره مى‌كنید
وَنَحۡنُ أَقۡرَبُ إِلَیۡهِ مِنكُمۡ وَلَـٰكِن لَّا تُبۡصِرُونَ ﴿٨٥﴾
و ما از شما به او نزدیک‌تریم؛ ولى نمى‌بینید.
فَلَوۡلَاۤ إِن كُنتُمۡ غَیۡرَ مَدِینِینَ ﴿٨٦﴾
اگر هرگز در برابر اعمالتان جزا داده نمی‌شوید [و قیامتی نیست]،
تَرۡجِعُونَهَاۤ إِن كُنتُمۡ صَـٰدِقِینَ ﴿٨٧﴾
و اگر راست مى‌گویید، چرا جانش را بازنمى‌گردانید؟
فَأَمَّاۤ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُقَرَّبِینَ ﴿٨٨﴾
اما اگر او در زمرۀ مقرّبان باشد،
فَرَوۡحࣱ وَرَیۡحَانࣱ وَجَنَّتُ نَعِیمࣲ ﴿٨٩﴾
در آرامش و گشایش و بهشت پرنعمت است؛
وَأَمَّاۤ إِن كَانَ مِنۡ أَصۡحَـٰبِ ٱلۡیَمِینِ ﴿٩٠﴾
و اگر در زمرۀ سعادتمندان باشد،
فَسَلَـٰمࣱ لَّكَ مِنۡ أَصۡحَـٰبِ ٱلۡیَمِینِ ﴿٩١﴾
[به او گفته می‌شود:] «سلامت و امنیت بر تو باد، که از سعادتمندان هستی»؛
وَأَمَّاۤ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُكَذِّبِینَ ٱلضَّاۤلِّینَ ﴿٩٢﴾
اما اگر از تکذیب‌کنندگان گمراه [و در زمرۀ تیره‌بختان] باشد،
فَنُزُلࣱ مِّنۡ حَمِیمࣲ ﴿٩٣﴾
با آب جوشان [از او] پذیرایی می‌شود
وَتَصۡلِیَةُ جَحِیمٍ ﴿٩٤﴾
و به [آتش] دوزخ در‌می‌آید.
إِنَّ هَـٰذَا لَهُوَ حَقُّ ٱلۡیَقِینِ ﴿٩٥﴾
این [وعدۀ پاداش و عذاب،] یقیناً حقیقت دارد [و تردیدی در وقوع آن نیست].
فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِیمِ ﴿٩٦﴾
پس [ای پیامبر،] با [ذکرِ] نامِ پروردگار بزرگت [او را] تسبیح گوی.