فارسى
سورة نبأ - عدد الآيات 40
عَمَّ یَتَسَاۤءَلُونَ ﴿١﴾
[کافران] دربارۀ چه چیزی از یکدیگر سؤال می‌کنند؟
عَنِ ٱلنَّبَإِ ٱلۡعَظِیمِ ﴿٢﴾
ٱلَّذِی هُمۡ فِیهِ مُخۡتَلِفُونَ ﴿٣﴾
همان [خبری] که در مورد آن با هم اختلاف دارند.
كَلَّا سَیَعۡلَمُونَ ﴿٤﴾
چنین نیست [که آنها می‌اندیشند]؛ به زودی خواهند دانست.
ثُمَّ كَلَّا سَیَعۡلَمُونَ ﴿٥﴾
باز هم چنین نیست؛ به زودی خواهند دانست.
أَلَمۡ نَجۡعَلِ ٱلۡأَرۡضَ مِهَـٰدࣰا ﴿٦﴾
آیا زمین را بستری [برای آسایش شما] قرار ندادیم؟
وَٱلۡجِبَالَ أَوۡتَادࣰا ﴿٧﴾
و کوه‌ها را میخ‌ها[ی آن قرار ندادیم؟]
وَخَلَقۡنَـٰكُمۡ أَزۡوَ ٰجࣰا ﴿٨﴾
و شما را جفت [= نر و ماده] آفریدیم.
وَجَعَلۡنَا نَوۡمَكُمۡ سُبَاتࣰا ﴿٩﴾
و خواب شما را [مایۀ] آرامشتان قرار دادیم.
وَجَعَلۡنَا ٱلَّیۡلَ لِبَاسࣰا ﴿١٠﴾
و شب را پوششی [برایتان] قرار دادیم.
وَجَعَلۡنَا ٱلنَّهَارَ مَعَاشࣰا ﴿١١﴾
و روز را [وسیلۀ] زندگی و [امرارِ معاش] قرار دادیم،
وَبَنَیۡنَا فَوۡقَكُمۡ سَبۡعࣰا شِدَادࣰا ﴿١٢﴾
و بر فراز شما هفت [آسمان] محکم بنا کردیم،
وَجَعَلۡنَا سِرَاجࣰا وَهَّاجࣰا ﴿١٣﴾
و [خورشید را] چراغی درخشان [و روشنایی‌بخش] آفریدیم،
وَأَنزَلۡنَا مِنَ ٱلۡمُعۡصِرَ ٰتِ مَاۤءࣰ ثَجَّاجࣰا ﴿١٤﴾
و از ابر‌های باران‌زا، آبی فراوان فرو‌‌فرستادیم
لِّنُخۡرِجَ بِهِۦ حَبࣰّا وَنَبَاتࣰا ﴿١٥﴾
تا دانه و گیاه بسیار با آن برویانیم.
وَجَنَّـٰتٍ أَلۡفَافًا ﴿١٦﴾
و باغ‌هایی پردرخت [با آن پرورش دهیم].
إِنَّ یَوۡمَ ٱلۡفَصۡلِ كَانَ مِیقَـٰتࣰا ﴿١٧﴾
بی‌گمان، روز داورى [میان مخلوقات]، وعده‌گاه [ما با شما] است.
یَوۡمَ یُنفَخُ فِی ٱلصُّورِ فَتَأۡتُونَ أَفۡوَاجࣰا ﴿١٨﴾
روزی که در «صور» دمیده می‌شود و شما گروه‌گروه [به محشر] می‌آیید؛
وَفُتِحَتِ ٱلسَّمَاۤءُ فَكَانَتۡ أَبۡوَ ٰبࣰا ﴿١٩﴾
و آسمان گشوده می‌شود و به صورت درهای متعدد درمی‌آید؛
وَسُیِّرَتِ ٱلۡجِبَالُ فَكَانَتۡ سَرَابًا ﴿٢٠﴾
و کوه‌ها به حرکت درمی‌آید و به صورت سرابی می‌شود؛
إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتۡ مِرۡصَادࣰا ﴿٢١﴾
و بی‌گمان، جهنم کمینگاهی است
لِّلطَّـٰغِینَ مَـَٔابࣰا ﴿٢٢﴾
[و] محل بازگشتی برای طغیانگران.
لَّـٰبِثِینَ فِیهَاۤ أَحۡقَابࣰا ﴿٢٣﴾
مدت زمانی بی‌پایان در آنجا می‌مانند.
لَّا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرۡدࣰا وَلَا شَرَابًا ﴿٢٤﴾
در آنجا نه [چیز] خنکی می‌چشند و نه آشامیدنی [گوارایی خواهند داشت].
إِلَّا حَمِیمࣰا وَغَسَّاقࣰا ﴿٢٥﴾
جز آبی سوزان و [مایعی که] چرک و خون [جهنمیان است].
جَزَاۤءࣰ وِفَاقًا ﴿٢٦﴾
[این] کیفری است مناسب و درخور [گناهانشان]؛
إِنَّهُمۡ كَانُواْ لَا یَرۡجُونَ حِسَابࣰا ﴿٢٧﴾
همانا آنان از حساب [و کتاب روز قیامت] نمی‌ترسیدند
وَكَذَّبُواْ بِـَٔایَـٰتِنَا كِذَّابࣰا ﴿٢٨﴾
و آیات ما را به شدت تکذیب کردند؛
وَكُلَّ شَیۡءٍ أَحۡصَیۡنَـٰهُ كِتَـٰبࣰا ﴿٢٩﴾
و ما همه چیز را [در لوح محفوظ] شمارش و ثبت کرده‌ایم.
فَذُوقُواْ فَلَن نَّزِیدَكُمۡ إِلَّا عَذَابًا ﴿٣٠﴾
پس [کیفرِ اعمال خود را] بچشید که [چیزی] جز عذاب بر شما نمی‌افزاییم.
إِنَّ لِلۡمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿٣١﴾
بی‌گمان، برای پرهیزگاران کامیابی [بزرگی] است.
حَدَاۤىِٕقَ وَأَعۡنَـٰبࣰا ﴿٣٢﴾
باغ‌های [میوه] و تاکستان‌ها.
وَكَوَاعِبَ أَتۡرَابࣰا ﴿٣٣﴾
و حوریانی نوجوان و هم‌سن و سال.
وَكَأۡسࣰا دِهَاقࣰا ﴿٣٤﴾
و جام‌هایی لبریز و پیاپی [از شراب پاکیزۀ بهشت].
لَّا یَسۡمَعُونَ فِیهَا لَغۡوࣰا وَلَا كِذَّ ٰبࣰا ﴿٣٥﴾
در آنجا نه سخن بیهوده‌ای می‌شنوند و نه دروغی.
جَزَاۤءࣰ مِّن رَّبِّكَ عَطَاۤءً حِسَابࣰا ﴿٣٦﴾
[این] پاداش، از جانب پروردگار توست، و عطایی از روی حساب
رَّبِّ ٱلسَّمَـٰوَ ٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَمَا بَیۡنَهُمَا ٱلرَّحۡمَـٰنِۖ لَا یَمۡلِكُونَ مِنۡهُ خِطَابࣰا ﴿٣٧﴾
[همان] پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه در میان آنهاست؛ [همان الله] رحمان [که] هیچ کس [در آن روز] یارای سخن گفتن با او را ندارد.
یَوۡمَ یَقُومُ ٱلرُّوحُ وَٱلۡمَلَـٰۤىِٕكَةُ صَفࣰّاۖ لَّا یَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنۡ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحۡمَـٰنُ وَقَالَ صَوَابࣰا ﴿٣٨﴾
روزی که روح [= جبرئیل] و فرشتگان به صف می‌ایستند، [و] هیچ کس سخن نمی‌گوید، جز کسی که [الله] رحمان به او اجازه داده باشد و [او] سخن درست [و صواب] گوید.
ذَ ٰلِكَ ٱلۡیَوۡمُ ٱلۡحَقُّۖ فَمَن شَاۤءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ مَـَٔابًا ﴿٣٩﴾
آن [روز]، روزِ حق است [و بدون تردید واقع می‌شود]؛ پس هر کس كه بخواهد، [می‌تواند] راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجوید.
إِنَّاۤ أَنذَرۡنَـٰكُمۡ عَذَابࣰا قَرِیبࣰا یَوۡمَ یَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ یَدَاهُ وَیَقُولُ ٱلۡكَافِرُ یَـٰلَیۡتَنِی كُنتُ تُرَ ٰبَۢا ﴿٤٠﴾
به راستی، ما شما را از عذابی نزدیک بیم دادیم: روزی که انسان آنچه را از قبل با دست‌های خود فرستاده است می‌بیند، و کافر می‌گوید: «ای کاش من خاک بودم [و برای حساب برانگیخته نمی‌شدم»]!