فارسى
سورة بلد - عدد الآيات 20
لَاۤ أُقۡسِمُ بِهَـٰذَا ٱلۡبَلَدِ ﴿١﴾
وَأَنتَ حِلُّۢ بِهَـٰذَا ٱلۡبَلَدِ ﴿٢﴾
در حالی که [ای پیامبر!] تو در این شهر ساکنی [و جنگ در این شهر برایت حلال است]
وَوَالِدࣲ وَمَا وَلَدَ ﴿٣﴾
و سوگند به پدر [= آدم] و فرزندانش.
لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَـٰنَ فِی كَبَدٍ ﴿٤﴾
یقیناً ما انسان را در رنج [و دشواری‌های دنیوی] آفریدیم.
أَیَحۡسَبُ أَن لَّن یَقۡدِرَ عَلَیۡهِ أَحَدࣱ ﴿٥﴾
آیا او گمان می‌کند هیچ کس بر [مجازاتِ] وی توانا نیست؟
یَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالࣰا لُّبَدًا ﴿٦﴾
می‌گوید: «[به خاطرِ انفاق،] مال زیادی را تباه کرده‌ام».
أَیَحۡسَبُ أَن لَّمۡ یَرَهُۥۤ أَحَدٌ ﴿٧﴾
آیا می‌پندارد که هیچ کس او را ندیده است؟
أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَیۡنَیۡنِ ﴿٨﴾
آیا دو چشم برایش قرار ندادیم؟
وَلِسَانࣰا وَشَفَتَیۡنِ ﴿٩﴾
وَهَدَیۡنَـٰهُ ٱلنَّجۡدَیۡنِ ﴿١٠﴾
و او را به دو راه [خیر و شر] راهنمایی کردیم.
فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ ﴿١١﴾
اما به گردنۀ [سخت] قدم نگذاشت [و نیامد].
وَمَاۤ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ ﴿١٢﴾
و تو چه می‌دانی که آن گردنۀ [سخت] چیست؟
أَوۡ إِطۡعَـٰمࣱ فِی یَوۡمࣲ ذِی مَسۡغَبَةࣲ ﴿١٤﴾
یا اطعام در روز قحطی [و گرسنگی]،
یَتِیمࣰا ذَا مَقۡرَبَةٍ ﴿١٥﴾
[خواه] یتیمی از خویشاوندان [باشد]
أَوۡ مِسۡكِینࣰا ذَا مَتۡرَبَةࣲ ﴿١٦﴾
ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ ﴿١٧﴾
به علاوه، از کسانی باشد که ایمان آورده‌اند و یکدیگر را به صبر [بر عبادت و دوری از گناه] و مهربانی [با بندگان] توصیه نموده‌اند.
أُوْلَـٰۤىِٕكَ أَصۡحَـٰبُ ٱلۡمَیۡمَنَةِ ﴿١٨﴾
اینان اهل سعادتند [که نامۀ اعمال آنان به دست راستشان داده می‌شود و اهل بهشتند].
وَٱلَّذِینَ كَفَرُواْ بِـَٔایَـٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَـٰبُ ٱلۡمَشۡـَٔمَةِ ﴿١٩﴾
اما کسانی که به آیات ما کفر ورزیدند، آنان اهل شقاوتند [که نامۀ اعمال به دست چپشان داده می‌شود و به دوزخ می‌روند].
عَلَیۡهِمۡ نَارࣱ مُّؤۡصَدَةُۢ ﴿٢٠﴾
[از هر سو] آتش سرپوشید‌ه‌ای بر آنان است [که راه فرار ندارند].