Shqip
Surah El Kijame - Aya count 40
لَاۤ أُقۡسِمُ بِیَوۡمِ ٱلۡقِیَـٰمَةِ ﴿١﴾
Betohem në ditën e kijametit;
وَلَاۤ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾
Betohem në shpirtin që është shumë qortues!
أَیَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَـٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ ﴿٣﴾
A mendon njeriu se nuk do t’i tubojmë eshtrat e tij?
بَلَىٰ قَـٰدِرِینَ عَلَىٰۤ أَن نُّسَوِّیَ بَنَانَهُۥ ﴿٤﴾
Po, do t’ia tubojmë! Duke qenë se Ne jemi të zotët t’ia rikrijojmë si kanë qenë edhe majat e gishtave të tij!
بَلۡ یُرِیدُ ٱلۡإِنسَـٰنُ لِیَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ ﴿٥﴾
Por, njeriu dëshiron të vazhdojë edhe mëtej në mëkate.
یَسۡـَٔلُ أَیَّانَ یَوۡمُ ٱلۡقِیَـٰمَةِ ﴿٦﴾
Andaj edhe pyet: “Kur është dita e kijametit?”
فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ ﴿٧﴾
E, kur të merren sytë (të parët)?
وَخَسَفَ ٱلۡقَمَرُ ﴿٨﴾
E të zëhet hëna (errësohet),
وَجُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَٱلۡقَمَرُ ﴿٩﴾
Dhe të bashkohet dielli e hëna.
یَقُولُ ٱلۡإِنسَـٰنُ یَوۡمَىِٕذٍ أَیۡنَ ٱلۡمَفَرُّ ﴿١٠﴾
Atë ditë njeriu do të thotë: “Nga të iket!”
إِلَىٰ رَبِّكَ یَوۡمَىِٕذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ ﴿١٢﴾
Atë ditë vetëm te Zoti yt është caku!
یُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَـٰنُ یَوۡمَىِٕذِۭ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾
Atë ditë njeriu do të njihet me atë që çoi para dhe me atë që la prapa.
بَلِ ٱلۡإِنسَـٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِیرَةࣱ ﴿١٤﴾
Po njeriu është dëshmitar i vetvetes.
وَلَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِیرَهُۥ ﴿١٥﴾
Edhe nëse i paraqet arsyetimet e veta.
لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦۤ ﴿١٦﴾
Ti (Muhammed) mos shqipto atë (Kur’anin) me gjuhën tënde për ta nxënë atë me të shpejtë!
إِنَّ عَلَیۡنَا جَمۡعَهُۥ وَقُرۡءَانَهُۥ ﴿١٧﴾
Sepse Ne e kemi për detyrë tubimin dhe leximin e tij!
فَإِذَا قَرَأۡنَـٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ ﴿١٨﴾
E kur ta lexojnë atë ty, ti përcille me të dëgjuar leximin e tij.
ثُمَّ إِنَّ عَلَیۡنَا بَیَانَهُۥ ﴿١٩﴾
Dhe pastaj është obligim i yni që ta shkoqisim atë.
كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ ﴿٢٠﴾
Jo, nuk është ashtu! Por ju jeni që e doni të ngutshmen (dynjanë).
وَتَذَرُونَ ٱلۡـَٔاخِرَةَ ﴿٢١﴾
Dhe e lini pas shpine atë të ardhmen (ahiretin).
وُجُوهࣱ یَوۡمَىِٕذࣲ نَّاضِرَةٌ ﴿٢٢﴾
Atë ditë do të ketë fytyra të shkëlqyera (të gëzuara).
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةࣱ ﴿٢٣﴾
Që Zotin e tyre e shikojnë.
وَوُجُوهࣱ یَوۡمَىِٕذِۭ بَاسِرَةࣱ ﴿٢٤﴾
Atë ditë ka fytyra edhe të vrazhda.
تَظُنُّ أَن یُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةࣱ ﴿٢٥﴾
Që presin t’u thyhet kurrizi (të shkatërrohen).
كَلَّاۤ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِیَ ﴿٢٦﴾
Jo dhe Jo! Po kur të arrijë (shpirti) në gropë të fytit (të gjoksit),
وَقِیلَ مَنۡۜ رَاقࣲ ﴿٢٧﴾
Dhe thuhet (nga familja e të afërmit): “Kush do ta shërojë?”
وَظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ ﴿٢٨﴾
Dhe ai bindet se ai po ndahet.
وَٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ ﴿٢٩﴾
E t’i puqet kofsha për kofshe (t’i vështirësohet gjendja).
إِلَىٰ رَبِّكَ یَوۡمَىِٕذٍ ٱلۡمَسَاقُ ﴿٣٠﴾
Atë ditë vetëm te Zoti yt shkohet.
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ ﴿٣١﴾
E ai as nuk vërtetoi atë që duhej, as nuk u falë.
وَلَـٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ﴿٣٢﴾
Por përgënjeshtroi dhe ktheu shpinën.
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰۤ أَهۡلِهِۦ یَتَمَطَّىٰۤ ﴿٣٣﴾
Dhe shkonte te familja e tij me fodullëk.
أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ ﴿٣٤﴾
Të është afruar ty e keqja e t’u afroftë! (ose i mjeri ti i mjeri).
ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰۤ ﴿٣٥﴾
Edhe nje herë t’u afrua ty e keqja; t’u afroftë!
أَیَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَـٰنُ أَن یُتۡرَكَ سُدًى ﴿٣٦﴾
A mos mendon njeriu se do të lihet duke mos zënë asgjë (pa kurrfarë përgjegjësie).
أَلَمۡ یَكُ نُطۡفَةࣰ مِّن مَّنِیࣲّ یُمۡنَىٰ ﴿٣٧﴾
A nuk ka qenë ai në një pikë ujë që derdhet.
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةࣰ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ﴿٣٨﴾
E pastaj u bë gjak i trashë, e Ai e krijoi dhe e përsosi?
فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَیۡنِ ٱلذَّكَرَ وَٱلۡأُنثَىٰۤ ﴿٣٩﴾
Dhe prej tij Ai i bëri dy lloje: mashkullin dhe femrën.
أَلَیۡسَ ذَ ٰلِكَ بِقَـٰدِرٍ عَلَىٰۤ أَن یُحۡـِۧیَ ٱلۡمَوۡتَىٰ ﴿٤٠﴾
A nuk është Ai (Zot) i fuqishëm që i ngjall të vdekurit?