Shqip
Surah Abese - Aya count 42
عَبَسَ وَتَوَلَّىٰۤ ﴿١﴾
Ai vrenjti (fytyrën) dhe u kthye.
أَن جَاۤءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ ﴿٢﴾
Ngase atij i erdh i verbëri.
وَمَا یُدۡرِیكَ لَعَلَّهُۥ یَزَّكَّىٰۤ ﴿٣﴾
E ku mund ta dish ti, ndoshta ai do të pastrohet.
أَوۡ یَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰۤ ﴿٤﴾
Apo do të këshillohet dhe këshilla do t’i bëjë dobi!
أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ ﴿٥﴾
E ai që nuk ndien nevojë (për Zotin) pse ka pasuri,
فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ ﴿٦﴾
Ti atij i vë veshin (i drejtohesh)!
وَمَا عَلَیۡكَ أَلَّا یَزَّكَّىٰ ﴿٧﴾
Po ti nuk ke përgjegjësi, pse ai nuk pastrohet.
وَأَمَّا مَن جَاۤءَكَ یَسۡعَىٰ ﴿٨﴾
Ndërsa ai që nxiton dhe vjen te ti,
فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ ﴿١٠﴾
E ti nuk e zë asgjë (dhe nuk ia vë veshin fjalës së tij),
كَلَّاۤ إِنَّهَا تَذۡكِرَةࣱ ﴿١١﴾
Jo ashtu! Në të vërtetë këto janë këshilla.
فَمَن شَاۤءَ ذَكَرَهُۥ ﴿١٢﴾
Kush do merr mesim nga kjo (nga Kur’ani).
فِی صُحُفࣲ مُّكَرَّمَةࣲ ﴿١٣﴾
Është këshillë në flet të çmueshme.
مَّرۡفُوعَةࣲ مُّطَهَّرَةِۭ ﴿١٤﴾
Me vlerë të lartë e të ruajtur.
بِأَیۡدِی سَفَرَةࣲ ﴿١٥﴾
Në duar të udhëtuesve (engjëjve udhëtues mes All-llahut e njerëzve).
قُتِلَ ٱلۡإِنسَـٰنُ مَاۤ أَكۡفَرَهُۥ ﴿١٧﴾
Qoftë mallkuar njeriu, sa mohues i fortë është ai!
مِنۡ أَیِّ شَیۡءٍ خَلَقَهُۥ ﴿١٨﴾
Po prej çkafi e krijoi Ai atë?
مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ ﴿١٩﴾
Atë e krijoi prej një pike uji dhe e përgatiti.
ثُمَّ ٱلسَّبِیلَ یَسَّرَهُۥ ﴿٢٠﴾
Pastaj atij ia lehtësoi rrugën.
ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ ﴿٢١﴾
Mandej atë e bëri të vdesë dhe atij i bëri varr (të varrosët).
ثُمَّ إِذَا شَاۤءَ أَنشَرَهُۥ ﴿٢٢﴾
Pastaj kur të dojë Ai e ringjallë atë.
كَلَّا لَمَّا یَقۡضِ مَاۤ أَمَرَهُۥ ﴿٢٣﴾
Jo! Ai nuk zbatoi atë që urdhëroi Ai.
فَلۡیَنظُرِ ٱلۡإِنسَـٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦۤ ﴿٢٤﴾
Njeriu le të shikoje ushqimin e vet.
أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَاۤءَ صَبࣰّا ﴿٢٥﴾
Ne lëshuam shi të mjaftueshëm.
ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقࣰّا ﴿٢٦﴾
Pastaj e çamë tokën sipas nevojës së bimës,
فَأَنۢبَتۡنَا فِیهَا حَبࣰّا ﴿٢٧﴾
Dhe bëmë që në të të mbijnë drithëra
وَزَیۡتُونࣰا وَنَخۡلࣰا ﴿٢٩﴾
وَحَدَاۤىِٕقَ غُلۡبࣰا ﴿٣٠﴾
وَفَـٰكِهَةࣰ وَأَبࣰّا ﴿٣١﴾
مَّتَـٰعࣰا لَّكُمۡ وَلِأَنۡعَـٰمِكُمۡ ﴿٣٢﴾
Si mjete gjallërimi për ju dhe për bagëtinë tuaj.
فَإِذَا جَاۤءَتِ ٱلصَّاۤخَّةُ ﴿٣٣﴾
E kur të vijë ushtima (krisma e kijametit);
یَوۡمَ یَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِیهِ ﴿٣٤﴾
Atë ditë njeriu ikën prej vëllait të vet,
وَأُمِّهِۦ وَأَبِیهِ ﴿٣٥﴾
Prej nënës dhe prej babait të vet,
وَصَـٰحِبَتِهِۦ وَبَنِیهِ ﴿٣٦﴾
Prej gruas dhe prej fëmjëve të vet.
لِكُلِّ ٱمۡرِئࣲ مِّنۡهُمۡ یَوۡمَىِٕذࣲ شَأۡنࣱ یُغۡنِیهِ ﴿٣٧﴾
Atë ditë secilit njeri i mjafton çështja e vet.
وُجُوهࣱ یَوۡمَىِٕذࣲ مُّسۡفِرَةࣱ ﴿٣٨﴾
Atë ditë do të ketë fytyra të shndritura,
ضَاحِكَةࣱ مُّسۡتَبۡشِرَةࣱ ﴿٣٩﴾
Të buzëqeshura e të gëzuara.
وَوُجُوهࣱ یَوۡمَىِٕذٍ عَلَیۡهَا غَبَرَةࣱ ﴿٤٠﴾
Atë ditë do të ketë edhe fytyra të pluhëruara,
تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿٤١﴾
Që i ka mbuluar errësira e zezë,
أُوْلَـٰۤىِٕكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ ﴿٤٢﴾
E të tillët janë ata mohuesit, mëkatarët.