Tajik Тоҷикӣ
Surah Сураи Қиёмат - Al-Qiyāmah - Aya count 40
لَاۤ أُقۡسِمُ بِیَوۡمِ ٱلۡقِیَـٰمَةِ ﴿١﴾
Ба рӯзи қиёмат савганд мехӯрам
وَلَاۤ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾
Ва ба нафси маломатгар савганд мехӯрам
أَیَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَـٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ ﴿٣﴾
Оё инсон мепиндорад, ки [пас аз марг] ҳаргиз устухонҳояшро ҷамъ нахоҳем кард?
بَلَىٰ قَـٰدِرِینَ عَلَىٰۤ أَن نُّسَوِّیَ بَنَانَهُۥ ﴿٤﴾
Оре, Мо қодирем, ки [ҳатто хутути сари] ангуштонашро яксону мураттаб кунем.
بَلۡ یُرِیدُ ٱلۡإِنسَـٰنُ لِیَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ ﴿٥﴾
Балки инсон мехоҳад, ки [озодона ва бидуни тарс аз охират] дар гуноҳу бадкорӣ мудовимат кунад
یَسۡـَٔلُ أَیَّانَ یَوۡمُ ٱلۡقِیَـٰمَةِ ﴿٦﴾
[Аз ин рӯ] Мепурсад: «Рӯзи қиёмат кай хоҳад буд?»
فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ ﴿٧﴾
Пас, ҳангоме ки чашм хира шавад
وَخَسَفَ ٱلۡقَمَرُ ﴿٨﴾
Ва моҳ тира [ва бе нур] гардад
وَجُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَٱلۡقَمَرُ ﴿٩﴾
Ва хуршеду моҳ як ҷо ҷамъ шаванд
یَقُولُ ٱلۡإِنسَـٰنُ یَوۡمَىِٕذٍ أَیۡنَ ٱلۡمَفَرُّ ﴿١٠﴾
Он рӯз инсон мегӯяд: «Роҳи гурез куҷост?»
كَلَّا لَا وَزَرَ ﴿١١﴾
Ҳаргиз! Ҳеҷ гурезгоҳе нест
إِلَىٰ رَبِّكَ یَوۡمَىِٕذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ ﴿١٢﴾
Он рӯз қароргоҳ [-и ниҳоне] ба сӯйи Парвардигори туст
یُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَـٰنُ یَوۡمَىِٕذِۭ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾
Ва дар он рӯз инсонро аз тамоми корҳое, ки аз пеш ё пас фиристода, огоҳ мекунанд
بَلِ ٱلۡإِنسَـٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِیرَةࣱ ﴿١٤﴾
Балки инсон ба хубӣ бар хештан огоҳ аст
وَلَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِیرَهُۥ ﴿١٥﴾
Агарчи [дар дифоъ аз худ] узрҳояшро дар миён оварад
لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦۤ ﴿١٦﴾
[Эй паёмбар, ҳангоми нузули Қуръон] забонатро барои [такрор ва хондани] он шитобзада ҳаракат мадеҳ
إِنَّ عَلَیۡنَا جَمۡعَهُۥ وَقُرۡءَانَهُۥ ﴿١٧﴾
Мусалламан, ҷамъоварӣ ва хондани он бар [уҳдаи] Мост
فَإِذَا قَرَأۡنَـٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ ﴿١٨﴾
Пас, ҳар гоҳ [тавассути Ҷабраил] онро [бар ту] хондем, аз хондани ӯ пайравӣ кун
ثُمَّ إِنَّ عَلَیۡنَا بَیَانَهُۥ ﴿١٩﴾
Сипас баён карданаш бар [уҳдаи] Мост
كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ ﴿٢٠﴾
Ҳаргиз чунин нест [ки шумо мушрикон мепиндоред]! Балки дунё [-и зудгузар]-ро дӯст медоред
وَتَذَرُونَ ٱلۡـَٔاخِرَةَ ﴿٢١﴾
وُجُوهࣱ یَوۡمَىِٕذࣲ نَّاضِرَةٌ ﴿٢٢﴾
Он рӯз чеҳраҳое тоза [ва шодоб] аст
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةࣱ ﴿٢٣﴾
Ба сӯйи Парвардигораш менигарад
وَوُجُوهࣱ یَوۡمَىِٕذِۭ بَاسِرَةࣱ ﴿٢٤﴾
Ва дар он рӯз чеҳраҳое абус [ва дарҳамкашида] аст
تَظُنُّ أَن یُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةࣱ ﴿٢٥﴾
Яқин дорад, ки осебе камаршикан ба ӯ мерасад
كَلَّاۤ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِیَ ﴿٢٦﴾
Оре, чун [ҷон] ба гулугоҳаш бирасад
وَقِیلَ مَنۡۜ رَاقࣲ ﴿٢٧﴾
Ва гуфта шавад: «Чи касест, ки афсун бихонад? [Ва ӯро наҷот диҳад]
وَظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ ﴿٢٨﴾
Ва яқин кунад, ки замони ҷудоӣ [аз дунё] аст.
وَٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ ﴿٢٩﴾
Ва [кор боло гирад ва] соқҳо[-и пояш аз сахтии ҷон додан] ба ҳам печад.
إِلَىٰ رَبِّكَ یَوۡمَىِٕذٍ ٱلۡمَسَاقُ ﴿٣٠﴾
Дар он рӯз масири ҳама ба сӯйи Парвардигорат хоҳад буд
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ ﴿٣١﴾
Пас, [мункири меод] на тасдиқ карда ва на намоз гузоридааст
وَلَـٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ﴿٣٢﴾
Балки [Қуръонро] такзиб кард ва [аз имон] рӯ гардонд
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰۤ أَهۡلِهِۦ یَتَمَطَّىٰۤ ﴿٣٣﴾
Сипас хиромон ба сӯйи хонаводааш бозгашт
أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ ﴿٣٤﴾
Вой бар ту! Пас, вой бар ту!
ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰۤ ﴿٣٥﴾
Боз ҳам вой бар ту! Пас, вой бар ту!
أَیَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَـٰنُ أَن یُتۡرَكَ سُدًى ﴿٣٦﴾
Оё инсон гумон мекунад, ки [бе ҳадаф ва бидуни ҳисоб ва ҷазо] ба худ раҳо мешавад?
أَلَمۡ یَكُ نُطۡفَةࣰ مِّن مَّنِیࣲّ یُمۡنَىٰ ﴿٣٧﴾
Оё [ӯ] нутфае аз манӣ набуд, ки [дар раҳим] рехта мешавад?
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةࣰ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ﴿٣٨﴾
Он гоҳ ба сурати хуни баста даромад ва [Аллоҳ таоло ӯро] офарид ва дурусту устувор сохт
فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَیۡنِ ٱلذَّكَرَ وَٱلۡأُنثَىٰۤ ﴿٣٩﴾
Сипас аз ӯ ду завҷи нару мода падид овард
أَلَیۡسَ ذَ ٰلِكَ بِقَـٰدِرٍ عَلَىٰۤ أَن یُحۡـِۧیَ ٱلۡمَوۡتَىٰ ﴿٤٠﴾
Оё [чунин Офаридгоре] қодир нест, ки мурдагонро [дубора] зинда кунад?