Tajik Тоҷикӣ
Surah Сураи Нозиъот (Фариштагони гирандаи ҷон) - An-Nāzi‘āt - Aya count 46
وَٱلنَّـٰزِعَـٰتِ غَرۡقࣰا ﴿١﴾
Савганд ба фариштагоне, ки ҷон [-и кофирон]-ро ба шиддат берун мекашанд
وَٱلنَّـٰشِطَـٰتِ نَشۡطࣰا ﴿٢﴾
Ва савганд ба фариштагоне, ки ҷон [-и муъминон]-ро ба нармӣ ва осонӣ мегиранд
وَٱلسَّـٰبِحَـٰتِ سَبۡحࣰا ﴿٣﴾
Ва савганд ба фариштагоне, ки [ба амри Аллоҳ таоло аз осмон ба сӯйи замин] шиноваранд
فَٱلسَّـٰبِقَـٰتِ سَبۡقࣰا ﴿٤﴾
Ва савганд ба фариштагоне, ки [дар иҷрои авомири илоҳӣ] бар якдигар сабқат мегиранд
فَٱلۡمُدَبِّرَ ٰتِ أَمۡرࣰا ﴿٥﴾
Ва савганд ба фариштагоне [ки ба амри илоҳӣ] корҳоро тадбир мекунанд
یَوۡمَ تَرۡجُفُ ٱلرَّاجِفَةُ ﴿٦﴾
Рӯзе, ки [пас аз аввалин дамидан дар сур] замин [ва кӯҳҳо ва ҳама чиз] ба ларза дарояд
تَتۡبَعُهَا ٱلرَّادِفَةُ ﴿٧﴾
[Ва] Дар пайи он [дамидани дувуми ҳашр] биёяд
قُلُوبࣱ یَوۡمَىِٕذࣲ وَاجِفَةٌ ﴿٨﴾
Дар он рӯз дилҳое сахт музтариб [ва тарсон] аст
أَبۡصَـٰرُهَا خَـٰشِعَةࣱ ﴿٩﴾
Ва чашмҳои онон [аз тарсу шармсорӣ] фуру афтодааст
یَقُولُونَ أَءِنَّا لَمَرۡدُودُونَ فِی ٱلۡحَافِرَةِ ﴿١٠﴾
[Кофирон дар дунё] Мегӯянд: «Оё мо [пас аз марг дубора] ба ҳоли аввали худ бозгардонда мешавем?
أَءِذَا كُنَّا عِظَـٰمࣰا نَّخِرَةࣰ ﴿١١﴾
Оё ҳангоме ки устухонҳои пӯсида шудем [ва ба хок табдил гаштем, боз ҳам зинда мешавем]?»
قَالُواْ تِلۡكَ إِذࣰا كَرَّةٌ خَاسِرَةࣱ ﴿١٢﴾
Гӯянд: «[Агар чунин ваъдае дуруст бошад] он гоҳ он бозгаште зиёнбор аст»
فَإِنَّمَا هِیَ زَجۡرَةࣱ وَ ٰحِدَةࣱ ﴿١٣﴾
Пас он [бозгашт] танҳо бо як бонги боҳайбат аст
فَإِذَا هُم بِٱلسَّاهِرَةِ ﴿١٤﴾
Ва ногаҳон ҳамагӣ бар арсаи замин [-и маҳшар] зоҳир] мешаванд
هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِیثُ مُوسَىٰۤ ﴿١٥﴾
[Эй Паёмбар] Оё достони Мӯсо ба ту расидааст?
إِذۡ نَادَىٰهُ رَبُّهُۥ بِٱلۡوَادِ ٱلۡمُقَدَّسِ طُوًى ﴿١٦﴾
Он гоҳ ки Парвардигораш ӯро дар сарзамини муқаддаси «Туво» нидо дод [ва фармуд]
ٱذۡهَبۡ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ ﴿١٧﴾
«Ба сӯи Фиръавн бирав, ки ӯ туғён кардааст
فَقُلۡ هَل لَّكَ إِلَىٰۤ أَن تَزَكَّىٰ ﴿١٨﴾
Ва ба ӯ бигӯ: «Оё мехоҳӣ [аз куфру гуноҳ] пок шавӣ?
وَأَهۡدِیَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخۡشَىٰ ﴿١٩﴾
Ва ман туро ба сӯйи Парвардигорат ҳидоят кунам, то [аз Ӯ] битарсӣ [ва фармонбардор шавӣ]?
فَأَرَىٰهُ ٱلۡـَٔایَةَ ٱلۡكُبۡرَىٰ ﴿٢٠﴾
Пас, [Мӯсо] муъҷизаи бузургро ба ӯ нишон дод
فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ ﴿٢١﴾
Аммо ӯ такзибу саркашӣ кард
ثُمَّ أَدۡبَرَ یَسۡعَىٰ ﴿٢٢﴾
Сипас пушт кард ва ба кӯшишу талош [алайҳи ӯ] пардохт
فَحَشَرَ فَنَادَىٰ ﴿٢٣﴾
Пас, [қавмашро] ҷамъ карду нидо дод
فَقَالَ أَنَا۠ رَبُّكُمُ ٱلۡأَعۡلَىٰ ﴿٢٤﴾
Ва гуфт: «Ман Парвардигори бартари шумо ҳастам»
فَأَخَذَهُ ٱللَّهُ نَكَالَ ٱلۡـَٔاخِرَةِ وَٱلۡأُولَىٰۤ ﴿٢٥﴾
Пас, Аллоҳ таоло ӯро ба азоби охират ва дунё гирифтор кард
إِنَّ فِی ذَ ٰلِكَ لَعِبۡرَةࣰ لِّمَن یَخۡشَىٰۤ ﴿٢٦﴾
Бе гумон, дар ин [воқеа] барои ҳар кас, ки [аз Аллоҳ таоло] метарсад, ибрате ҳаст
ءَأَنتُمۡ أَشَدُّ خَلۡقًا أَمِ ٱلسَّمَاۤءُۚ بَنَىٰهَا ﴿٢٧﴾
Оё офариниши шумо [баъд аз марг] сахттар аст ё осмоне, ки [Аллоҳ таоло] онро бино кард?
رَفَعَ سَمۡكَهَا فَسَوَّىٰهَا ﴿٢٨﴾
Сақфи онро барафрошту ба он шаклу назм дод
وَأَغۡطَشَ لَیۡلَهَا وَأَخۡرَجَ ضُحَىٰهَا ﴿٢٩﴾
Ва шабашро торик ва рӯзашро равшан гардонид
وَٱلۡأَرۡضَ بَعۡدَ ذَ ٰلِكَ دَحَىٰهَاۤ ﴿٣٠﴾
Ва заминро баъд аз он густаронид
أَخۡرَجَ مِنۡهَا مَاۤءَهَا وَمَرۡعَىٰهَا ﴿٣١﴾
Ва аз он об [чашмаҳо ва чоҳҳо ва] чарогоҳашро берун овард
وَٱلۡجِبَالَ أَرۡسَىٰهَا ﴿٣٢﴾
Ва кӯҳҳоро муҳкам ва устувор [бар рӯйи замин] қарор дод
مَتَـٰعࣰا لَّكُمۡ وَلِأَنۡعَـٰمِكُمۡ ﴿٣٣﴾
[Ҳамаи инҳо] барои баҳрагирии шумо ва чаҳорпоёнатон аст
فَإِذَا جَاۤءَتِ ٱلطَّاۤمَّةُ ٱلۡكُبۡرَىٰ ﴿٣٤﴾
Пас, ҳангоме ки [он] ҳодисаи бузург [-и қиёмат] фаро расад
یَوۡمَ یَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَـٰنُ مَا سَعَىٰ ﴿٣٥﴾
Дар он рӯз инсон [тамоми аъмолу] талошҳои худро ба ёд меоварад
وَبُرِّزَتِ ٱلۡجَحِیمُ لِمَن یَرَىٰ ﴿٣٦﴾
Ва ҷаҳаннам барои ҳар бинандае ошкор мешавад
فَأَمَّا مَن طَغَىٰ ﴿٣٧﴾
Пас, он кас, ки туғён [ва саркашӣ] карда бошад
وَءَاثَرَ ٱلۡحَیَوٰةَ ٱلدُّنۡیَا ﴿٣٨﴾
Ва зиндагии дунёро [бар охират] тарҷеҳ дода бошад
فَإِنَّ ٱلۡجَحِیمَ هِیَ ٱلۡمَأۡوَىٰ ﴿٣٩﴾
Бе тардид, ҷаҳаннам ҷойгоҳи ӯст
وَأَمَّا مَنۡ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِۦ وَنَهَى ٱلنَّفۡسَ عَنِ ٱلۡهَوَىٰ ﴿٤٠﴾
Ва аммо касе, ки аз истодан дар ҳузури Парвардигораш бимнок буда ва нафсро аз ҳаво [ва ҳавас] боздошта бошад
فَإِنَّ ٱلۡجَنَّةَ هِیَ ٱلۡمَأۡوَىٰ ﴿٤١﴾
Ҳатман, биҳишт ҷойгоҳи ӯст
یَسۡـَٔلُونَكَ عَنِ ٱلسَّاعَةِ أَیَّانَ مُرۡسَىٰهَا ﴿٤٢﴾
[Эй Паёмбар] Дар бораи қиёмат аз ту мепурсанд, ки дар чи замоне воқеъ мешавад?
فِیمَ أَنتَ مِن ذِكۡرَىٰهَاۤ ﴿٤٣﴾
Туро бо ёдоварии ин сухан чи кор аст?
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَىٰهَاۤ ﴿٤٤﴾
[Саранҷом ва] Мунтаҳои [илми] он назди Парвардигори туст
إِنَّمَاۤ أَنتَ مُنذِرُ مَن یَخۡشَىٰهَا ﴿٤٥﴾
Ту, ҳатман, бимдиҳандаи касоне ҳастӣ, ки аз он метарсанд
كَأَنَّهُمۡ یَوۡمَ یَرَوۡنَهَا لَمۡ یَلۡبَثُوۤاْ إِلَّا عَشِیَّةً أَوۡ ضُحَىٰهَا ﴿٤٦﴾
Рӯзе, ки [кофирон қиёматро] бубинанд, [чунин эҳсос мекунанд, ки] гӯӣ [дар дунё] ҷуз як шомгоҳ ё бомдод ба сар набурдаанд